Psikoloji Sözlüğü

Atıf kuramında, bir durumda hareket eden bireylerin davranışlarının nedenlerini sosyal baskı gibi dış veya durumsal faktörlere bağlama eğilimi gösterirken gözlemcilerin aynı davranışı kişilik gibi içsel veya tasarrufi faktörlere atfetme eğilimi. Temel ilişkilendirme hatasına bakın. Ayrıca bkz. eğilimsel atıf; durumsal atıf. [ABD’li psikologlar Edward E. Jones (1926-1993) ve Richard E. Nisbett (1941- ) tarafından 1971’de tanıtıldı]