Psikoloji Sözlüğü

1. s. (i. Görme-işitme engelliliği) Eş zamanlı olarak görme ve işitme duyusundan yoksun olmak veya bu duyularda ciddi bozukluk olması durumu. Görme-işitme engeli olan kişiler iletişim, gelişim ve eğitimde önemli — bazen yaşam boyu— zorluklarla karşılaşırlar. Dokunsal cihazları içeren çözümler genellikle uygundur (örneğin, braille). Menenjit, konjenital kızamıkçık sendromu ve Usher Sendromu dahil olmak üzere bilinen birçok neden vardır.